DE MORTEL – Heel De Mortel verkeerde zaterdagavond in Amerikaanse sferen. Fanfare St. Lucia bracht met haar ‘Stars and Stripes Experience’ een muziekavond die niet zou hebben misstaan op het Amerikaanse platteland.

Eindhovens Dagblad – Carla van Loon 04-06-17, 17:08

Het Amerikaanse gevoel ontstaat al bij het betreden van de tot in de kleinste details ‘veramerikaanste’ concertlocatie. Voor de deur staat een grote Amerikaanse truck, overal hangen ‘welcome’- bordjes en binnen is er zelfs een popcornkraam. Ook de schaal van het concert doet Amerikaans aan. Maar liefst 1200 mensen passen in de hal. Het is moeilijk voor te stellen dat de concertlocatie normaal gesproken dienst doet als aspergehal.

“Ik ben vaak in Amerika geweest en houd echt van het land. Ik vind het heel knap hoe ze die sfeer hebben kunnen treffen. Het voelt echt als Amerika”, zegt bezoeker René Brouwers, met voor de gelegenheid een ‘stars and stripes’-sjaal om zijn nek. Vooral de countrymuziek van Johnny Cash, vertolkt door ‘special guest’ Peter van Duijnhoven, kan hem bekoren.

Belevenis
Ook bezoeker Jan Leenders noemt het optreden van Van Duijnhoven een van zijn favoriete momenten van de avond. Als vaste bezoeker weet hij wat hij van de Mortelse experiences moet verwachten. “Deze experiences zijn zoveel meer dan een concert, maar altijd echt een belevenis. De hele entourage maakt het helemaal af”, weet Leenders. Zijn hooggespannen verwachtingen worden tijdens deze Amerikaanse editie weer ruimschoots ingelost.

Dat de in spijkerkleding gehulde fanfare en slagwerkgroep, ondersteund door een combo, solisten en dansgroep, zich een uitdaging hebben gesteld is duidelijk. Vrijwel geen moment hebben de musici rust tijdens het drie-urige programma dat bestaat uit louter Amerikaanse muziek. Mortelnaar Harry Jacobsen overtuigt in zijn experience-debuut met uitvoeringen van Frank Sinatra, Elvis en Tom Jones. Bart Smulders krijgt het publiek zelfs vrijwel stil met het gevoelige Goodnight Saigon om even later tijdens Born to be wild dirigent Jean-Paul Verhofstad bijna van zijn sokken te rijden op een stoere motor. Voor het publiek was na afloop één ding duidelijk: ‘We want more’.